Одењето во ресторан, во некои земји, е можеби ритуал, дел од секојдневниот живот за некои луѓе, но всушност е луксуз. Ова е особено забележливо ако ги споредиме цените на Балканот и во ЕУ или САД, каде што тие се многу поголеми.
Сепак, повеќето забораваат дека кога нарачуваат оброк во ресторан, дека не плаќаат само за употребените намирници или за она што го добиваат во чинијата, во однос на количината. Постојат многу „скриени трошоци“ за кои не сте свесни.
Во моментов, ситуацијата во врска со пандемијата ја наруши работата на рестораните, а луѓето ги посетуваат се помалку, но да речеме пред кризата – само во Америка имало повеќе од еден милион ресторани, кои ги посетувале повеќе од 200 милиони луѓе годишно.
Покрај храната што неизбежно ја плаќате, ресторанот ви наплаќа за самата услуга, а потоа миење садови откако ќе завршите со јадење, но и за просторот, амбиентот, музиката.
Понекогаш е помалку важно што добивате за ручек или вечера, односно ресторанот го задржува правото да ја зголеми цената на услугата затоа што ви дал „пријатно чувство“.
Тоа е она што ние го нарекуваме „емоционална приврзаност“ кон некој предмет. Кога ќе заминете од ресторан, не ја паметите само храната и големината на порцијата, туку и амбиентот, љубезноста, музиката…
Значи, нема смисла да се споредуваат трошоците дома, со цените во ресторан. Како што споменавме, не треба да гледате исклучиво на храна / квалитет / количина, но имајте на ум дека оброкот треба да го подготвите сами (да потрошите напор и време), а потоа да сервирате па да миете садови …
Овие се сите процедури кои ресторанот ви ги „наплаќа“, без да сте свесни за нив. Но, затоа не одите на такви места секој ден, туку само кога имате желба.
Исто така, колку е подобар персоналот во ресторанот, толку се поголеми шансите цените да бидат поголеми. Сосема е легитимно експерт за готвење, со награди и кариера, да ја подигне цената на неговата услуга за сметка на знаењето и вештините.
