Берге Истра беше брод во сопственост на норвешката компанија Бергесен и регистриран во Либерија. Малку е познато дека, кога бил изграден, тој бил најголемиот брод во светот и поради својата неславна судбина бил наречен Југословенски титаник. Хрватски автори направија документарен филм за ова, што деновиве ќе се емитува на ХРТ.
Припаѓаше на класата комбинирани или бродови за транспорт на нафта, течни горива и руда. Бродот го носеше градежниот број 296 од бродоградилиштето Уљaник во Пула, каде што е изграден во 1972 година. Во периодот од 1972 до 1977 година, во бродоградилиштето во Пула, Уљаник, биле изградени 11 брода. Берге Истра беше првиот од нив и најголем до тогаш, а исто така и првиот во серијата од четири идентични бродови. Неговите близнаци ги носеле имињата Берге Адрија, Берге Бриони и Берге Ванга.
Најголемиот брод изграден во историјата на тогашната југословенска бродоградба, е индискиот танкер Канчењунга, кој беше испорачан од Уљаник во 1975 година. Канчењунга беше долг 335 метри, широк 52 метри, висок 28 метри, и имаше впишан носечки капацитет од 283.878 тони. Неговата договорна носивост беше 277.120 тони. Канчењунга е врежан пред шеснаесет или седумнаесет години, а неговото име било издлабено пред трупот, па затоа било испишано како – Кан!
Берге Истра беше на пат од Тубарао во Бразил до Јапонија носејќи железна руда кога на 30 декември 1975 година, ненадејно се изгуби контактот со брод во Тихиот океан (близу островот Минданао, Филипини). Една недела подоцна, бродот беше прогласен за исчезнат, а операцијата за пребарување не даде никакви резултати, па затоа беше прекинат на 10 јануари истата година. 30 членови на екипажот ги загубија животите. Преживеале само двајца, шпанските државјани Имелдо Барето Леон (41) и Епифанио Лопез (39).
До денес бродската компанија ја чува во тајност причината за несреќата. Најистакната теорија тврди дека причина можеле да бидат експлозии предизвикани од остатоци од нафта во товарниот простор исполнет со железна руда. Берге Ванга, брод близнак, исчезна под слични околности четири години подоцна, брод што можеше да пренесе и нафта и железна руда.
По овие две исчезнувања, комбинирани бродови како овие никогаш повеќе не биле изградени и нафтата никогаш не била транспортирана заедно со рудата. Филмот за судбината на бродот Риека беше претставен на фестивалот во Пула, пишува „Вечерни лист“, на Зоран Ангелески и Дражен Мајиќ.
Документарец за славното минато на денешниот уништен Уљаник, колективната гордост и алчноста и односот помеѓу капиталистичкиот и социјалистичкиот модел на бродоградба беше прикажан на затворањето на фестивалот, од кога телефоните на авторите не престануваат да ѕвонат. Напорот се исплати за нив, бидејќи оваа стара скоро половина век интрига во режија на Мајиќ е проголтана како најнапнатиот трилер. Мегатенкерите на Уљаник со револуционерна двојна строга беа врв во градењето на бродови во тоа време, гордост на Уљаник и неговиот главен дизајнер Младен Класиќ, кој исто така водеше успешни преговори со странски инвеститори.
Нивниот филм е потрага по вистината што остана неизречена, а истовремено и емотивно патување низ златното доба на југословенското градење на бродови, во кое имаше простор за анегдоти, како онаа за лансирањето на „Берга Истра“, каде многумина беа изненадени од неочекуваниот свиреж на Јованка Броз. Но, пред сè, тоа е обид да се расветли корпоративната алчност што ја поттикна трагедијата на десетина морнари, меѓу кои двајца преживеаја со луда среќа. Исфрлени од бродот што тоне од силината на експлозијата што владееше со „Берге Истра“, шпанските морнари Имелдо Барето Леон и Епифанио Лопез лебдеа три недели помеѓу животот и смртта. За авторите на филмот, среќата е уште поголема што овие Шпанци и денес се живи и витални и конечно подготвени да ја раскажат својата неверојатна приказна.
