На 11 ноември 2008 година, на производствената линија на „Застава“ во Крагуевац, започна собранието на последното југо, автомобил кој несомнено беше далеку од совршен, но според многумина имаше душа. Тоа беше еден од најпопуларните автомобили на поранешна Југославија и клуч за модернизација на тогашниот возен парк, а целиот свој живот го придружуваше негативниот епитет за најлош автомобил. Апсолутно нефер за многумина. Замислен е како модерен наследник на Фиќо, прво наречен Застава 102, потоа Југо. Создаден е врз основа на моделот Fiat 127, а неговото производство започна на 28 октомври 1980 година. Првата копија од производната линија се спушта на Денот на Републиката.
Југо ги задржа своите компактни димензии (349 х 154 х 134 см), а понудата се состоеше од три мотори. Послабиот „Југо 45“ се напојуваше од мал четирицилиндричен со 903 кубика зафатнина и 45 КС и се засноваше на мотор развиен во 1955 година за „Фијат 600“. Посилна опција беше „Југо 55“ (60) со моторот на Стојадин. Од зафатнина од 1116 см, произведе 55 КС и остана најпопуларниот избор, во верзијата со петстепен менувач. Конечно, имаше помоќен модел, 65, со 1.3-литарски мотор и веќе спортски перформанси. Пред 35 години, Застава го изнесе првиот југо ГВ на американскиот пазар и го понуди на клиентите по цена од 3.990 американски долари. Годишнината од пристигнувањето на Југо во Америка пред пет години ја одбележа британскиот BBC со текстот „Последниот навистина страшен автомобил“. Тие потсетија дека ознаката ГВ значеше „Добра вредност“ и посочија дека оваа маркетинг порака е осудена на пропаст уште од самиот почеток.
БиБиСи потсети дека Малком Бриклин беше одговорен за влегувањето на Југо на американскиот пазар, искористувајќи го фактот дека во средината на 1980-тите во САД беше пожелно секој да поседува ефтино и економично возило. Со помош на политичарите и дипломатите Хенри Кисинџер и Лоренс Иглебургер, беше постигнат договор со југословенските власти и Американците првпат го видоа Југо на саемот во Лос Анџелес во 1984 година. За да се најде во продажба на тој пазар, требаше да се направат 500 модификации на автомобилот. Иако неговата максимална брзина беше околу 138 километри на час и тоа беше најбавниот автомобил на американскиот пазар во тоа време, продажбата се одвиваше молскавично. Извозот беше запрен во 1992 година поради распадот на Југославија и војната, а Би-Би-Си потсетува дека НАТО ја бомбардираше фабриката „Застава автомобили“ седум години подоцна, наводно поради верување дека станува збор за истоимена фабрика за оружје.
“Бомбата падна претходната година. Југото стана главен потсмева на Американците”, пренесува Би-Би-Си.
„Двојно ја зголемивте вредноста на Југото штом го наполнивте резервоарот“, беше една од шегите на негова сметка.
Автомобилот се појави и во неколку филмови, а една од главните улоги беше „глумена“ во филмот „Drowning Mona“. На крајот од текстот, Би-Би-Си праша колку е навистина лошо Југото. Истражувањето објавено во 1987 година од магазинот „популарна механика“ покажува дека на Американците тоа многу им се допаѓало во тоа време. Околу 78 проценти од нејзините сопственици во САД го оцениле неговиот квалитет како добар или одличен, а 42 проценти рекле дека повторно ќе го купат. Југото преживеа до 2008 година кога производството беше стопирано до ден-денес. Приказната е дека последната копија наводно била продадена за 50.000 евра. Во текот на 28 години, произведени се вкупно 794.428 единици од овој автомобил.
